زندگی

دربی ۸۴هم با تمام ماجراهاش تموم شد.
چند روزه که تو این فکر بودم برای دربی یه خاطره مفصل بنویسم اما هیچوقت فکر نمیکردم بازی با این نتیجه تموم بشه؛مثل بازیکنای پرسپولیس خودمو از قبل برنده میدیدم.

برسیم به شرح ماجرا...
فکرمیکردم بازی ساعت ۶ غروب شروع میشه اما ظهر از اخبار شنیدم بازی ساعت ۳ بعدازظهره.بخاطر همین سریع بکاری که داشتم رسیدم،کمی هم بادوستان مجازی کری خوندیم.منم که به نوعی از نتیجه مطمئن بودم و باخیال راحت اذیتشون میکردم.
خلاصه زمان گذشت و ساعت۳ شد،رفتیم ورزشگاه آزادی(البته با تلویزیون).

بااینکه قرار بود ساعت۳ بازی شروع بشه اما بدلیل خداحافظی محسن ترکی از دنیای قضاوت، ۶ - ۷ دقیقه ای بازی با تاخیر شروع شد.
چندسالی هست دربی برام فرقی با بازیای دیگه نداره اما این دربی خیلی اهمیت داشت؛اگه این بازیو پرسپولیس میبرد فاصلش با استقلال به ۱۶ امتیاز میرسید.

پرسپولیس سعی کرد از اول بازیو در اختیار بگیره و کم کم به دروازه استقلال نزدیک بشه؛همین کارم کرد و دقیقه ۶ توپ از سمت چپ سانتر شدو سروش رفیعی گل اول پرسپولیس رو زد.
واااای چه لحظه‌ای بود؛چقدر خوشحال شده بودم من :|

بعداز گل هم توپ و میدون دست پرسپولیس بود،چندتا خطا و ضربه آزاد گرفت حتی یه موقعیت خوب هم طارمی داشت که با ضربه سر هدرش داد.
اما کم کم استقلال هم حرکاتشو شروع کرد و سعی میکرد موقعیت آفرینی کنه.در یکی از حرکاتشون،فرشید اسماعیلی دقیقه۱۷ با یک ضربه ناگهانی و روپا از پشت محوطه جریمه گل زد و نتیجه بازیو به تساوی تغییر داد.(واقعا باید اغراق کنم گل زیبایی بود)بیرانوند هم تماشاچی این گل بود؛البته کاری از دستش بر نمیومد.

هنوز از شوک گل مساوی در نیومده بودم که اینبار خود اسماعیلی از سمت راست توپ رو فرستاد روی دروازه و علی قربانی براحتی از بین چند دفاع حرکت کردو در دقیقه۱۹ باضربه سر نتیجه رو به سود استقلال برگردوند.
دیگه نمیدونستم چه عکس العملی نشون بدم!تماشاگرای پرسپولیسم سکوت کرده بودن.بااینکه تعداد تماشاگرای استقلال یک سوم پرسپولیسیا بود اما صداشون کل ورزشگاه رو پر کرده بود.

دیگه پرسپولیس مشخص بود برنامه‌ی خاصی برای حمله نداره،فقط قصدش این بود حمله کنه اما هرکاری میکرد به در بسته میخورد.
در یکی از حمله‌های پرسپولیس در دقیقه ۴۴ استقلال زدحمله زد و با نفوذ کاوه رضایی و با ضربه داخل پای راست گل سوم رو به ثمر رسوند و به نوعی نتیجه بازی هم مشخص کرد.
و نیمه اول ۳ بر ۱ برای استقلال به پایان رسید.

نیمه دوم با حملات نصف و نیمه پرسپولیس شروع شد.
باز مثل نیمه اول احساسی و انتحاری حمله میکردن و جز زدحمله‌های سریع استقلال چیزی عایدشون نمیشد.
البته پرسپولیسیا چندتا موقعیت خیلی خوب بدست آوردن،حتی دوبار هم تیرک دروازه رحمتی رو به لرزه درآوردن؛و چندتا فرصت عالی هم طارمی بدست آورد،اما همه‌ی این فرصت‌هارو از دست دادن.

سید مهدی رحمتی کاپیتان استقلال از شروع نیمه دوم کم کم داشت وقت تلف میکرد؛چندبارم فغانی بهش تذکر داد اما بی فایده بودو رحمتی به کارش ادامه داد.
هرچه به پایان بازی نزدیکتر میشدیم،حواشی و درگیری‌ها بیشتر میشد.

در دقایق پایانی بازی رحمتی یه واکنش نشون داد مصدوم شد اما پرسپولیسیا مبنی بر نظریه‌ی خودشون که فوتبال بازی تنیس نیست بخاطر یه بازیکن قطع بشه،به بازی ادامه دادن.
رحمتی که به سختی سر پا ایستاده بود،وقتی توپ رفت بیرون سریع رو زمین دراز کشید.
درهمین حین نمیدونم سیدجلال بهش چی گفت،رحمتی مثل یوزپلنگ پرید جلوشو یقه شو گرفت؛و از همین لحظه درگیری‌ها شدید شد.

وقت قانونی بازی هم تموم شده بود و داور ۳دقیقه وقت تلف شده اعلام کرده بود.
که تو همین زمان یه سانتر رو دروازه شدو سیدجلال حسینی با یه ضربه سر اختلاف رو به حداقل رسوند.
وقتی حسینی رفت داخل دروازه توپ رو برداره رحمتی یه شیطونی کردو حسینی پهن زمین شد!

با این اتفاق بازیکنا اعصابشون خورد شد و درگیری‌شون بیشتر شد.
رحمتی هم با این خطا کارت زرد دوم گرفت و اخراج شد.
بااینکه وقت تلف شده ۳دقیقه بود بازی تا دقیقه۹۶ ادامه داشت.
و بالأخره بازی پایان یافت و استقلال فاتحه دربی ۸۴ شد.

سخت تر از همه اینکه،پرسپولیس در ۲٠بازی قبلیش فقط ۵ گل خورده بود اما تو این بازی ۳ بار دروازش باز شد.

بدرود.