یک شب تاریک

سلام دوستان

مطلب امروز راجبه خاطره مهمونی هست که چند ماه پیش رفته بودیم.

حدود سه ماه قبل بود که ما و خانواده خواهرم خونه‌ی داداشم برای شام دعوت بودیم.
غروب همون روز خواهرم اینا اومدن دنبالمون و باهم رفتیم خونه‌ی داداشم.
اونجا گرم صحبت بودیم یهو برقا قطع شد،همجا تاریک،چشم چشمو نمیدید.حالا داداشم اینا فانوس هم نداشتم.
بهتر تکنولوژی که رو گوشی ها گذاشتن،نصب چراغ قوه است،خداروشکر الآن همه گوشی هوشمند دارن.البته اونجا فقط دو نفرمون داشتیم متاسفانه.گوشی ها رو یجوری جاساز کردیم که نور به همجا برسه.خلاصه یخورده میتونستیم همو ببینیم،تشخیص بدیم کی کجا نشسته.
زمان گذشت تا موقع شام رسید،زن داداشم منتظر بود تا برقا بیان بعدش شام بیاره.اما هرچه منتظر موند برق میل به اومدن نداشت.ناچاراً مجبور شد که سفره رو پهن کنه،اما هنوز امید داشتیم که تا پهن شدن سفره برقا وصل شه.چون تو تاریکی غذا نمیچسبه،نمیدونی داری چی میخوری.
جاتون خالی شام اونشب مرغ بود،گذاشته بودن تو فر عالی شده بود(البته ما که نمیدیدیم،از بوش مشخص بود)زن داداشمم خیلی تعریف میکرد.
به عنوان چاشنی هم دو سه نوع ترشی آورده بود.خلاصه زن داداشم سنگ تموم گذاشته بود اون شب،اما برق نذاشت تا بتونه از زحماتش رو نمایی کنه.
بالاخره هرطوری که بود شام خوردیم.
همینکه شام تموم شد برق اومد،تازه فهمیدیم که چی داشتیم می‌خوردیم،و چه چیزایی رو نخوردیم.
راست میگن که طعم غذا رو باید با چشم بفهمی.

من در اون لحظه یک ذره تونستم روشن دلان عزیز رو درک کنم.واقعا تو تاریکی مطلق موندن خیلی سخته،خیلی صبر میخواد.
به واقع اونا با نور دلشون همجا رو میبینن.

بدرود.

آسمون دلش گرفته

 

 

مثل اینکه دل آسمون هم تو این فصل گرما گرفته،مثل دل من.
مثل اینکه دل آسمون خیلی پره،مثل دل من.
مثل اینکه خیلی دل آسمون میخواد بباره،مثل دل من.
چند روزی هست که آسمون دلگیر شده،گاه گاهی هم می باره.
من همیشه به آسمون حسودیم میشه.
چون اون هرموقع دلش گرفته میتونه بباره و خودشو خالی کنه اما من نمیتونم!.

 

این آهنگ زیبا تقدیم به شما

 

 

پیروزی پرسپولیس در هفته اول

هفته اول لیگ هم با چهارمی پرسپولیس تموم شد.
این بازی رو تونستم کامل ببینم.البته مامانم اصرار داشت که بزنم یه شبکه دیگه تا فیلم ببینه،آخرشم بابام میگفت شبکه رو عوض کن بزن اخبار.اما من با سرسختی تمام سر حرفم موندم و فوتبالو تا آخر نگاه کردم.اوناهم از مهربونی چیزی نگفتن و از فیلم و اخبار گذشتن.

خلاصه بازی پرسپولیس سایپا هم با نتیجه ۱ بر ٠ به سود میهمان یعنی پرسپولیس به پایان رسید
و پرسپولیس تونست جزء چهار تیم بالای جدولی باشه که در هفته نخست ۳ امیتاز رو کسب کرده.

اینم از فرهنگ ما پرسپولیسی ها که با جمع کردن زباله ها در پایان بازی به تمیزی ورزشگاه کمک کردن.

آغاز لیگ شانزدهم

تنور داغ لیگ برتر هم دیروز روشن شد(همچین داغم نیستا،الکی بهش جو دادن فقط)چهار بازی هم برگذار شد که مهمترینش تقابل استقلال مدعی با نفت تهران بود.اتفاق جالب بازی این بود که منصوریان مربی فصل قبل نفت امسال اومد استقلال و علی دایی که یک پرسپولیسی به حساب میاد،مربیگری نفت رو به عهده گرفت.
در پایانم این بازی با نتیجه‌ی ۱ - ۱ تموم شد.
دیروز نشد بازی رو ببینم،یکم خودم کار داشتم و یکمم مادرجان میخواست فیلم نگاه کنه.خلاصه از کل فوتبال افتادم.

حالا امروز علاوه بر سه بازی دیگه،پرسپولیس هم با سایپا بازی داره.
امیدوارم پرسپولیس شروع خوبی داشته باشه،و از همین بازی اول اقتدار خودشو به حریفانش نشون بده.

به امید پیروزی.

غوره گیری

امروز صبح،نمیدونم ساعت چند بود فقط میدونم صبح خیلی زود بود.متوجه حرف زدن مامانم شدم.داشت با شوهر خواهرم تلفنی صحبت میکرد.
مثل اینکه شوهر خواهرم کمر درد شدید گرفته و از جاش نمیتونست تکون بخوره،گفت به خواهرم بگه سریعتر خودشو برسونه خونه.
خواهرمم مجبور شد صبح زود بره خونه.

همونطور که در متن قبلی گفته بودم،ما دیروز انگور هارو چیده بودیم تا غوره بگیریم با این اتفاق اما نشد.
البته خواهرم انگور هارو برد خونه تا ببره جایی که ار انگور ها غروه بگیرن.

دیشب سریال پریا خیلی جالب بود،مخصوصا جایی که علیرضا به گلی گفت: فرقی نمیکنه عشق از کجا چطوری بیاد،مهم اینکه دلبستگی باشه و آدمو خوشحال کنه.

غوره چینی

سلام و عرض ادب به دوستان عزیز

دیروز صبح که به خواهرم زنگ‌ زده بودم گفت بعدازظهر میام برای چیدن غوره ها.چند دقیقه ای از نهارمون نگذشته بود که خواهرم با بچه‌هاش اومدن.بعد یه ساعت مامانم و خواهرم رفتن سراغ چیدن غوره ها.منم آماده شدم که بخوابم اما با سروصدایی که خواهرزاده هام میکردن یه لحظه هم نتونستم بخوابم.منم که حساس،با کوچکترین صدایی بیدار میشم.فقط تو اون یکی دو ساعته قلت میزدم اینور اونور،بیشتر از اینکه استراحت کنم خسته شدم.حدود ساعت شیش بود که غوره چینی تموم شد.
فردا صبح هم باید این انگور هارو ببریم آقای غوره گیر تا برامون به آبغوره تبدیل کنه.

این کارم نشد

واااای دیروز چه روز پر هیجانی رو گذروندم.
عصری تازه از خواب بیدار شده بودم،یه نگاهی به گوشیم انداختم دیدم یه پیام از طرف دوستم به همراه یه لینک از سایت کاریابی برام اومده.
گفت میثم یه کاری پیشنهاد دادن سریع برو تو شخصیش موافقت کن زوووووووود...
منم خیلی سریع لپ تاپو راه انداختم و رفتم به اون طرف پیام دادم،آی دی تلگرامم گذاشتم.
یه کار اینترنتی بود.
به دو سه دقیقه نکشید که بهم ایمیل داد.شمارشو گذاشت گفت من Report هستم اول شما بهم پیام بدین.
منم شمارشو Save کردمو بهش پیام دادم،بعد از کلی انتظار جوابمو داد.

یه توضیحی از کارش داد و گفت کارش خیلی ساده است بخاطر همینم دریافتیش زیاد نیست.
پرسیدم مثلا ماهیانه پنجاه تومن میشه؟گفت نه کمتره آخه کارش خیلی ساده است،مثلا پول اینترنتت در میاد.
با این حرفش همه‌ی ذوق و هیجانم از بین رفت.
نمیدونستم چطور بهش بگم کارو نمیخوام.بنده خدا کلی توضیح داده بود برام از کارش.
منم دیگه ازش تشکر کردمو گفتم شرمنده نمیتونم کارو قبول کنم.

اینم نشد.بازم باید درجستجوی کار باشیم.

صبح بارانی

شنبه عجب روزیه ها.مثل اینکه بارون هم همیشه به خودش قول میده فعالیتشو از شنبه ها شروع کنه!

طی پیشبینی های به عمل آمده از طرف کارشناسان هواشناسی محترم کشورمون قرار بود از شنبه یعنی امروز کمی از دمای هوا کاسته بشه و رگبار پراکنده احتمال داده شده بود.

اما مثل اینکه بارون دلش خیلی پر بود و با رگبار پراکنده خالی نمیشد.

الآن که دارم این متنو میزارم قطرات بارون با سرعت و شدت زیاد دارن خودشونو به زمین میرسونن.

سخت به دنبال کار

دیشب تا 4صبح بیدار بودم
با یکی از دوستان داشتم چت میکردم.
در مورد کار داشتیم صحبت میکردیم.
وقتی داشتم میخوابیدم از مسجد صدای موذن میومد.
کار کار کار... این بیکاری در جامعه داره غوغا میکنه.
بعد از ما توقع داشتن چند فرزندی دارن.
من الآن تو خرج خود یک نفرم موندم.

دوست جدید

سلام به شما دوستان

من از بچه‌گی تاحالا دوست خاصی نداشتم،چون بیشتر خونه هستم و بیرون نمیرم واسه همین نشد با هم سن و سال های خودم آشنا شم و به اصطلاح دوست بشیم.البته این یک سال اخیر دوستای مجازی خوبی پیدا کردم و به دنبالش با خیلی از دوستای بیرون فضای مجازی هم آشنا شدم.اما با دوستی که امروز باهاش آشنا شدم با دوستای دیگه‌ام فرق داره......


امروز عصر مثل همیشه من سیستم رو روشن کردم تا کارامو انجام بدم.برای اینکه آرامش بیشتری داشته باشم موسیقی گذاشتم پخش شه و صداشم زیاد کردم.یهو احساس کردم یکی داره صدا میزنه،سریع آهنگو قطع کردم یه نگاه به بیرون انداختم دیدم بعله،هم محلی مونه داره میاد بالا.
مامانم رفت بهشون خوشآمد گفت و خانمه با پسرش عباس اومدن تو نشستن.
مادرم با اون خانم گرم صحبت بودن و پسرش هم هی قایمکی یه نگاهی به لپ تاپ مینداخت و زود سرش رو مینداخت پایین.مامانم بهش گفت اگه میخوای برو پیشش بشین نگاه کن اما عباس خجالت کشید چیزی نگفت.

این پسر اینقدر مظلوم و خجالتی بود که من معمولا دلم واسه بچه‌ها نمیسوزه اما دلم براش سوخت گفتم بیا توهم پیشم بشین دارم کار میکنم نگاه کن.
یعنی خجالت کشیدنش در حد دخترایی بود که براشون خواستگار میاد.البته نه دخترای الآن ها،دخترای دهه ۶٠ به قبل.دهه ۷٠ به بعد دامادها خجالتی ترن.
 
خلاصه مدتی نگذشت که عباس کم کم شروع کرد به صحبت کردن و سوال پرسیدن،کنجکاوی بچه‌گانش تازه داشت گل میکرد.اولین سوالشم این بود: چند سالته؟
منم که رو گفتم سنم حساسم،اولش سعی کردم یجوری بپیچونم بعد دیدم راه نداره سنم رو گفتم.
بعدش گفتم تو هم که یازده سالته.از اینکه سنش رو میدونستم تعجب کرد بچه!
خلاصه همینجوری شروع کردیم به صحبت کردن و اونم به سوال پرسیدنش ادامه داد.
منم مجبور شدم زندگی نامه ام رو براش تعریف کنم،از ابتدا تا اکنون.
آخرشم که داشتن میرفتن عباس بهم گفت دو سه روز دیگه حتما میام بهت سر میزنم.
اونجا بود که به خودم قول دادم دیگه دلم واسه هیچ بچه‌ی غریبه‌ای نسوزه.
شاعر میگه چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی.
گمانم شاعر اینو واسه من سروده.

اما بچه‌ی خوبی بود،اگرم کمی پر حرفی کرد بخاطر غریزشه که همه بچه‌ها دارن.
این حرفامم شوخی بود،جدا از بعضی شیطونی هاشون بچه‌ها همیشه شیرینن و دوست داشتنی.

بدرود.